Monday, March 31, 2014

Requiem For a Dream


(გთხოვთ ამ საუნდტრეკის ფონზე წაიკითხოთ პოსტი)

დიდი ხანი ვიფიქრე და ბოლოს ვიპოვე საკუთარ თავში იმის ძალა, რომ ამ ფილმზე
თუნდაც რამდენიმე წინანდადება დამეწერა. უნდა ვაღიარო, პირველივე სიტყვიდან მთელი სხეული და გონება დაძაბული მაქვს. + ამას, ვუსმენ კლინტ მანსელის არაჩვეულებრივ საუნდტერკს, რომელიც კიდევ უფრო ამძაფრებს ჩემს შეგრძნებებს.

ალბათ გაგიჩნდათ კითხვა, რატომ ვარ ასეთი დაძაბული და რატომ არის ეს ფილმი ჩემთვის ამდენად მნიშვნელოვანი. ვეცდები მოკლედ მოგიყვეთ, მაგრამ მე ხომ გრძელი შესავლები მახასიათებს...

2011 წელს, როცა მე11 კლასში  ვიყავი, კლასელები ხშირად ვსაუბრობდით ხოლმე სხვადასხვა თემებზე, დავსხდებოდით ბოლო რგში და გაკვეთილების ნაცვლად ვსაუბრობდით კინოზე, მუსიკაზე, ლიტერატურაზე, ფეხბურთზე, ბილიარდზე და ათასნაირ რამეზე. მაშინ ჯერ კიდევ საკუთარ თავს ვეძებდით, ვიყალიბებდით გემოვნებას, ერთმანეთს ვუზიარებდით შთაბეჭდილებებს, აზრებს და ასე შემდეგ... (პრინციპში ახლაც ასეა, მაგრამ ეს პროცესი სკოლის ერთ-ერთ კარგ მოგონებად დარჩა). ერთხელ, როცა ფილმებზე ვსაუბრობდით, ერთმა კლასელმა ბიჭმა გვითხა: ""რექვიემი ოცნებაზე" ჩემი საყვარელი ფილმია, პირველად რომ ვუყურე ეგრევე მეორედ ჩავრთე, მერე მესამედ... ძალიან ბევრჯერ მაქვს ნანახი, ჩემს ცხოვრებას ჰგავს ბევრი რაღაცით და როცა ცუდად ვარ, სულ ამას ვუყურებ. და საერთოდ, თუ გინდათ თქვათ, რომ კინოში ერკვევით და კინო გევასებათ ეს ფილმი უეჭველი ნანახი უნდა გქონდეთ-ო". ისეთი შთაბეჭდილებით ყვებოდა და ისე გვთხოვდა რომ მალე გვეყურებინა, რომ ინტერესი ერთი-ორად გაგვეზარდა. ყურების მიზანი არამხოლოდ ფილმის მიმართ ინტერესი, არამედ ჩვენი მეგობრის ცხოვრების შესახებ ინფორმაციის "დამუშავებაც" იყო, (ყველაფერს დეტალურად აღარ მოვყვები, არ მინდა ამ პოსტით ვინმეს რამე გავახსენო და ვიღაცები გავაღიზიანო) მოკლედ, ამ ფილმისთვის სამეგობროს "სხვანაირად" უნდა გვეყურებინა, ეს იყო (ჩემთვის ყოველშემთხვევაში) პირველი მცდელობა კრიტიკული და ანალიტიკური (მაშინ ამ სიტყვებით არ ვიტყოდი) თვალით მენახა და შემესწავლა ფილმი.

სანამ ფილმს ჩავუჯექი, ზემოთდალინკული და სავარაუდოდ თქვენს მიერ უკვე ჩართული საოცარი საუნდტრეკი მოვისმინე, მელოდიაში უკვე იგრძნობოდა ის დიდი ტრაგიზმი, რაც მერე მთელს ფილმში განვითარდა. აქვე დავამატებ, რომ ერთმა სულსწრაფმა მეგობარმა მგონი სახლში მისვლისთანავე უყურა და საღამოს, როცა მეგობრებს შეგვხვდა შთაბეჭდილებები მოკლედ გაგვიზიარა, გამოხატა აზრი მკაცრად და უხეშად - "ეს რა საშინელებაა, რამხელა ტრაგედიაა,  ბოლოს ყველა მოკვდაო". შინაარსი არ მოუყოლია, თავისი ამბებით იყო გატაცებული და ამ ერთი წინადადებით შემოიფარგლა, მაგრამ ბოლოს ყველა მოკვდა განსაკუთრებით დამამახსოვრდა. იმავე ღამეს ჩავუჯექი ფილმს დიდი ინტერესით და ასეთივე ინტერესით ვუყურებდი ბოლო წუთამდე. ახლა ვფიქრობ რა ვთქვა, სად მოვძებნო ის სიტყვები, რომლებიც მინდა ერთმანეთთან დავაკავშირო და აზრი გამოვთქვა... როგორღაც უნდა მოვახერხო, პოსტს ხომ არ მივატოვებ შუა გზაზე...

უბრალოდ ეს იყო შოკი (!) რომელიც ყოველთვის მახსენებს თავს, როცა თუნდაც ფილმის სახელი გამახსენდება. მახსოვს, საბანშემოფარებული ვიჯექი სიბნელეში და ადამიანების ტანჯვას ვუყურებდი, ორჯერ მეტი ცრემლი დავღვარე ვიდრე ტიტანიკის ყურებისას. (რა შუაშია ტიტანიკი, მაგრამ მეგონა რომ ტიტანიკის შემდეგ  მთელი გულით ვერც ერთი ფილმი ვერ ამატირებდა) 2 საათზე მეტი ვუყურებდი მძიმე ფსიქოლოგიურ დრამას და თან ვფიქრობდი ჩემს მეგობარზე, რომელმაც ფილმით მოახერხა ჩვენი ინფორმირება თავისი პრობლემის შესახებ, მაგრამ პირველ ეტაპზე ჩვენ ამას ვერ მივხვდით, უფრო სწორად "არ" მივხვდით... არ გვინდოდა ამის დაჯერება.



ესაა ფილმი ნარკომანების ცხოვრებაზე, მათი ოცნების დამსხვრევაზე, დედაშვილურ ურთიერთობაზე, გაუბედურებულ სიცოცხლეზე, სიყვარულზე, მეგობრობაზე, სიამოვნებაზე, ტანჯვაზე ...
ყველაფერზე !
ესაა საუკეთესო და სერიოზული ანტინარკოტიკული პროპაგანდის ფილმი,  ყველაზე აზრიანი მათ შორის, რაც კი ოდესმე მინახავს.
ვნახე მხოლოდ ერთხელ და
არასდროს აღარ ვუყურებ მეორედ,
არასდროს აღარ მინდა განვიცადო იგივე, რაც ერთხელ განვიცადე.
არასდროს არ დავასახელებ ამ ფილმს ჩემს საყვარელ ფილმებში, იმის მიუხედავად რომ ერთ-ერთი უძლიერესია ამ ჟანრში.
არასდროს ვურჩევ ხოლმე მეგობრებს ამ ფილმის ყურებას. არ მინდა ვინმე "დავგრუზო".
არასდროს თქვა არასდროსო და ბარემ სიმართლეც ნათქვამი იყოს...
მინდა, რომ ყველამ იცოდეს, ყველამ ნახოს, ყველამ გაიაზროს ის დიდი პრობლემა, რომელზეც ფილმშა საუბარი...
მინდა, რომ სკოლებში აჩვენონ ბავშვებს ეს ფილმი და ფსიქოლოგებმა აუხსნან ფილმში არსებული პრობლემები რეალობასთან მიმართებაში, იმიტომ რომ
მინდა, რომ ბავშვებმა ადრეულ ასაკშივე იცოდნენ როგორები არ უნდა "გაიზარდონ"...
მინდა რომ ჩემმა მეგობარმა მაპატიოს ეს პოსტი.
მინდა რომ ადამიანები ასეთი ფილმის ყურებისას დედის გინებით არ ტოვებდნენ დარბაზს ფილმის დაწყებიდან 10 წუთში.
ბანალურად ჟღერს, მაგრამ მინდა, ძალიან მინდა, რომ ადამიანები არ კვდებოდნენ, არ იტანჯებოდნენ, არ "ინგრეოდნენ" იმის გამო, რის გამოც ფილმში ინგრევიან...



ოცნებას კაცი არ მოუკლავსო, ამბობენ ქართველები, მაგრამ დარენ არანოვსკის ფილმებიდან გამომდინარე შემიძლია ვთქვა, რომ ოცნება სახიფათო რამეა, უნდა უფრთხილდე მას თორემ ისევე შეუძლია დაგამსხვრიოს, როგორც თვითონ იმსხვრევა, ან როგორც ჩვენ ვამსხვრევთ ხოლმე მას .

ვერავინ ვერ გადაიღებდა ამ ფილმს ისე სწორად, როგორც არანოვსკიმ გადაიღო, სხვები ვერ ითამაშებდნენ ისე კარგად, როგორც ჯარედ ლეტო, ჯენიფერ ქონელი, ქრისტოფერ მაკდონალდსი, ელენ ბერსტინი...
ვერავინ ვერ შეიგრძნობდა ამ ფილმს ისე, როგორც მე და ჩემმა მეგობრებმა შევიგრძენით თავის დროზე. (ასაკისა და ბევრი სხვადასხვა გარემოების გამო)

და ბოლოს, ჩემი სულსწრაფი მეგობრის ნათქვამი, ბოლოს ყველა მოკვდაო, არ აღმოჩნდა სიმართლე.... არავინ მომკვდარა, მაგრამ ამ ფილმში სიკვდილი ბევრად უკეთესი მდგომარეობაა, ვიდრე სიცოცხლე.

სიკვდილი არ არის საშიში, საშიში არასაკმარისი სიცოცხლეა.









Friday, March 28, 2014

გამოცხვარებული

დაახლოებით 13 წლის ასაკში ხელში ჩამივარდა წიგნი იაპონელებზე, რომლის წაკითხვის შემდეგ ძალიან შემიყვარდა იაპონია, იმდენად მომწონდა ეს ხალხი, რომ სულ მათზე ვკითხულობდი, გავეცანი მათ ტრადიციებს, ცხოვრების სტილს, ხასიათს, ვკითხულობდი გეიშებზე, სამურაებზე, ვკითხულობდი ჰაიკუებს, ვუყურებდი იაპონურ ფილმებს... საბოლოოდ, გადავწყვიტე როცა გავიზრდებოდი იაპონიაში გადავსახლებულიყავი. )) თუმცა ეს სიყვარულიც განწირული აღმოჩნდა როგორც ბევრი სხვა, რადგან შემომეჭრა ამელი ნოტომი და გადმომიბრუნა ცნობიერ-არაცნობიერი... მოკლედ, "კრძალვით და ცახცაცხით" წავიკითხე და გავგიჟდი, მეთქი ესენი ვინ ყოფილან, არასდროს არ ვიმუშავებ იაპონელებთან, არასდროს არ წავალ იაპონიაში, არასდროს მოვექცევი მათ კრძალვითა და ცახცახით... დამემსხვრა ოცნების კოშკები... მაგრამ გავიდა დრო და ისევ გადავიკვეთეთ მე და იაპონია, ეს იყო ახლო წარსულში, როცა ჰარუკი მურაკამი გავიცანი, აი მაშინ, ჩემი "გამოცხვარება" რომ დაიწყო.

ამხელა აბდაუბდას შემდეგ დროა დავიწყო "ცხვარზე ნადირობა" (ისე დევნა უფრო გამოვიდა, მაგრამ არ აქვს ამას გადამწყვეტი მნიშვნელობა).  ესაა ჰარუკი მურაკამის ვირთხის ტრილოგიის მეორე ნაწილი, რომელიც კითხვის პროცესშივე ჩემს საყვარელ წიგნად იქცა.

ეს წიგნი დაფუძნებულია ლეგენდებზე, აზიურ რასებში დღესაც სჯერათ რომ ადამიანში ცხვრის ჩასახლება სულაც არაა იშვიათობა, და ვისაც ცხვარი ჩაუსახლდება ის გამორჩეულ კურთხევას იღებს. ადამიანში ჩასახლებული ცხვარი უკვდავია და უკვდავია ცხვარჩასახლებული ადამიანიც, მაგრამ თუ ცხვარმა მიატოვა, ის ჩვეულებრივი მოკვდავი ხდება. ყველაფერს წყვეტს ცხვარი, მოეწონები - დარჩება, არ მოეწონები- წავა და დარჩები "გამოცხვარებული".  ცხვრის მისია, თვითონ ცხვრის გადმოსახედიდან, არის საოცრად ჰუმანური და კეთილშობილური, მაგრამ წიგნში რომ შეძვრებით მერე... ( ისე წიგნის დაწყებამდე არც მიფიქრია ცხვარს თუ ჰქონდა ჩემს გონებაში რაიმე იმიჯი, ან თუ მქონდა შექმნილი გარკვეული წარმოდგენა მასზე. აქამდე არასდროს მიფიქრია ცხვარზე, მაგრამ  წიგნის წაკითხვის შემდეგ ცხვარი არ მიყვარს, მან დაკარგა ის "იმიჯი", რომელიც პრინციპში აქამდეც არ გააჩნდა, ანუ აქამდე ცხვარი ჩემთვის ერთი უბრალო და სასარგებლო ცხოველი იყო, ახლა კი ის არაფერს წარმოადგენს)

სანამ წიგნში ნადირობა იწყება იქამდე მთავარი გმირი გავიცანი, ერთი ჩვეულებრივი, როკის მოყვარული სარეკლამო აგენტი, ტვინისგამომრეცხ სარეკლამო ტექსტებს რომ წერს ისეთი, რომლსაც საკუთარი თავი ჯერ ვერ უპოვნია. ცოლსგაშორებული ახალგაზრდა სხვა გოგონასთან აბამს ურთიერთობას, რომელსაც საოცარი ყურები აქვს. (ყურებზე საუბარი და ყურების აღწერა ცალკე დიდი და საოცარი თემაა ამ რომანში, როგორი მრავლისმთქმელი ყოფილა ერთი შეხედვით ჩვეულებრივი და არაფრით გამორჩეული  სხეულის ნაწილი)
აქვე გეტყვით, რომ წიგნში არავის არ აქვს სახელი, მხოლოდ კატას ჰქვია "ქაშაყი" და სასტუმროს "დელფინი". თუმცა უნდა ვაღიარო, რომ "უსახელობა" მაშინ შევამჩნიე, როცა უკვე წიგნის ნახევარს გავცდი.

მოკლედ, ამ ჩვენს მთავარ გმირს, ძველი მეგობარი ვირთხა რაღაც შარში გარევს, გამოუგზავნის  ქარაგმებით სავსე წერილებს და ფოტოს რომელზეც ჩვეულებრივ ცხვრებთან ერთად განსაკუთრებული ჯიშის, ზურგზე ვარსკვლავიანი ცხვარია გამოსახული. სწორედ ესაა ის სასტიკი და ძლაუფლებისმოყვარული ცხვარი, ადამიანის ტვინში რომ შეძვრება და მისგან სარგებლის მიღება რომ უნდა. და თუ წავიდა თავში რჩება შიშველი იდეა, რომლის გამოხატვა ცხვრის გარეშე შუძლებელია.

ამ სასტიკ ცხვარზე ნადირობა სარეკლამო აგენტს ერთ-ერთი გავლენიანი პოლიტიკური ფიგურის, სენსეის მდივანმა დაავალა. (ისე კი არა, დიდი გასამრჯელოს სანაცვლოდ). სენსეი გამოცხვარებულია და სწორად ცხვრის დახმარებით მიაღწია კარიერაში მწვერვალებს, მაგრამ ახლა ცხვარს მისი მიტოვება აქვს გადაწყვეტილი და სენსეი სიმსივნით კვდება.

უსახელო მთავარი გმირი ცხვარზე სანადიროდ მიდის ჰოკაიდოზე, საოცარყურებიან მეგობარ გოგოსთან ერთად. აი აქ იწყება საოცარი თავგადასავლები, ისინი გაიცნობენ ცხვრის პროფესორს, რომელიც ოდესღაც ასევე გამოცხვარებული იყო, მაგრამ ცხვარმა მალევე მიატოვა და მისი კარიერა სენსეისგან განსხვავებით სწორედ ამ ცხვარს შეეწირა.
პროფესორის დარიგების შემდეგ მთავარი გმირი ჰოკაიდოს მთებში მიდის, ახსენდება ვირთხას სახლი მთებში და უამრავი დამთხვევა და უცნაურობა იყრის ერთმანეთთან თავს. მეგობრის ნაცვლად იქ მას ადმიანი-ცხვარი ხვდება, ცხვრის ტყავში გახვეული არსება რომელიც სარკეში არ ჩანს. გარკვეული პერიოდი მთავარი გმირი ვირთხას სახლში ცხოვრობს და  უშედეგოდ ელოდება მეგობარს.

საბოლოოდ ირკვევა, რომ ცხვარი ვირთხას შეუსახლდა, ალბათ ყველაზე გონიერ არსებას, ვისთანაც აქამდე ყოფილა, მაგრამ ვირთხამ თავი მოიკლა, არ უნდოდა ცხვარს მისთვის ეჯობნა, ამიტომ ცხვარიც თან გაიყოლა.

მინდა ვთქვა რომ არაჩვეულებრივი წიგნია, ყველაფრის ნაზავი, აღმოსავლური ეგზოტიკა + დასავლური მოდერნიზმი;  დეტექტივი, დრამა, თრილერი, რეალიზმი, კომედია, მისტიკა.... ამ ყველაფრის ნარევი. მეტი რაღა უნდა ინატრო მკითხველმა ერთ რომანში თავმოყრილი. თხრობის სტილი საოცარია, სიუჟეტი საინტერესო და მრავალფეროვანი... კითხულობ და "ცხვარდები", ამთავრებ და "გამოცხვარებული" ხარ... თავში უამრავი კითხვის ნიშანი გაქვს, რაღაც ადგილებს თავიდან კითხულობ, ვირთხას წერილები უკვე სავსებით ლოგიკურია და არანაირ ქარაგმას არ შეიცავს.. მაგრამ მაინც უყურებ ჭერს და ფიქრობ... ფიქრობ.... ფიქრობ წუთები, საათები, ხშირად დღეები.... აი ამას თუ მოახერხებს წიგნი, შენს გონებას თუ მიისაკუთრებს, მერე უკვე შეუძლია განსაკუთრებული ადგილი დაიკავოს შენს "ინტელექტში". "ცხვარზე ნადირობამ" ეს მოახერხა, დამაბრუნა იაპონიაში, მამოგზაურა ჰოკაიდოზე, გამაცნო ყველაზე უცნაური და საინტერესო ადამიანები და რაც მთავარია - ახალი გრძნობა ჩამომიყალიბა, წიგნით გამოცხვარება.... იმედია მურაკამის რომანებით კიდევ ბევრჯერ გამოვცხვარდები და თქვენც გირჩევთ დაიწყოთ "ნადირობა ცხვარზე".



  • რაღაც განსაკუთრებული თვისება გაქვს, როგორც ქვიშის საათს. ქვიშა სულ რომ ჩამოიცლება, ვიღაც აუცილებლად გადააბრუნებს და ყველაფერი თავიდან იწყება.
  • მე ახლაც მიყვარხარ მაგრამ საქმე სხვა რამეა.. თვითონაც მშვენივრად ვხედავ ყველაფერს.
  • შეიძლება მოხეტიალე კაცის ბუნება მაქვს,რაც ნებისმიერ ადგილთან და პირობებებთან შეგუებაში გეხმარება. არ ვიცი, ვიღაც წერდა, რომ ხანგძლივი მაწანწალა ცხოვრებისათვის ადამიანს სამიდან ერთი მაინც უნდა იზიდავდეს: მქადაგებლობა, ხელოვნება , ფსიქოანალიზი. თუ ამ სამიდან ერთერთის მიმართ მაინც არ იჩენ მიდრეკილებას დიდხანს ვერ იხეტიალებო.
  • არ გამოიყურებოდა არანაირად.
  • რა უცნაური რამ გამოდის - გავიფიქრე. ნუთუ მხოლოდ საათის ისრების საშუალებით შეუძლიათ ადამიანებს დარწმუნდნენ რომ ისინი არსებობენ ? ამქვეყნად აუცილებლად უნდა არსებობდეს ამგვარი თვითშემოწმების სხვა საშუალებები.
  • ჩემი ყველაზე დიდი ნაკლი ის არის რომ საკმარისია ჩემს სულში მივაგნო თუნდაც სულ ერთი ციცქნა ნაკლს , რომ ის მაშინვე იწყებს გაზრდას. 
  • ნებისმიერ ქალს აუცილებლად აქვს რაღაც ლამაზი: კარადა, უჯრა, კოლოფი, რომელიც პირამდეა სავსე გაურკვეველი დანიშნულების ხარხაურით. საოცრად მიყვარს ეს ყველაფერი, რადგან იმ ხარახურაში შეძლება ერთიმეორეს მიყოლებით ამოქექო მიმზიდველი რაღაც რაღაცები, მტვერი გადააცალო და შეეცადო გამოიცნო მათი ჭეშმარიტი დანიშნულება. ჰოდა, ეს მინდოდა მეთქვა: სექსუალურობას ასეთივე მიმზიდვეობა აქვს, მე ის ჩემში აღმოვჩინე.
  •  კარგი ისაა (და ეს მართლაც კარგია)ჩემს ახლანდელ ცხოვრებში არაფერი არ არის ისეთი რისი თავიდან მოშორებაც შეიძლება მინდოდეს. შესანიშნავი გრძონაა. თუ რამის გადაგდება შეიჩლება ჩემი ახლანდელი ცხოვრებიდან ისევ საკუთარი თავისა.
  • რა სიჩქარითაც არ უნდა იმოძაროს მატარებელმა მოწყენილობას მაინც ვერსად გაექცევი. პირიქით რაც უფრო მეტია სიჩქარე , მით უფრო ღრმად ეფლობა სული მოწყენილობის ჭაობში. სწორედ ეს არის მოწყენილობის მთავარი პრინციპი.
  • ტყუილად ამბობენ წლები აბრძენებს კაცსო.როგორც ერთმა რუსმა მწერალმა თქვა -წლები მხოლოდ ხასიათს ცვლის. ადამიანის გონებაშეზღუდულობა კი სიკვდილამდე უცვლელია. ხანსახან რუსები გონივრულ რაღაცას იტყვიან ხოლმე.



Monday, March 24, 2014

თანამედროვე მენეჯმენტი და ქართული მენეჯმენტის თავისებურებები

ყველა ადამიანი ირჩევს გარკვეულ პროფესიას, შემდეგ კი ცდილობს გახდეს წარმატებული არჩეულ სპეციალობაში. ყველა სფეროში წარმატების მისაღწევად საჭიროა  მენეჯერული უნარ-ჩვევების ქონა.  მენეჯმენტი საჭიროა ყველგან და ყველაფერში, უპირველესად ბიზნესში. ბიზნესი კი  მზარდი სფეროა. მისი წარმოდგენა შეუძლებელია ისეთი ტერმინების გარეშე, როგორიცაა მენეჯმენტი, მარკეტინგი, ფინანსები... ბიზნესი ყიდის ყველაფერს! როგორც ბეგბედერმა აღნიშნა „99 ფრანკში- „ყველაფერი იყიდება: სიყვარული, ხელოვნება, დედამიწა, თქვენ, მე...  ადამიანიც ისეთივე პროდუქტია, როგორიც სხვა დანარჩენი, მასაც გააჩნია ვარგისიანობის განსაზღვრული ვადა.“  (ეს ნაწარმოები ძალიან კარგად ასახავს თანამედროვე ბიზნესის კონკრეტულ სფეროსა და მასში მიმდინარე მოვლენებს). რაც შეეხება ადამიანის პროდუქტად ქცევას, ვფიქრობ, ამაში განსაკუთრებული არაფერია. 21- საუკუნეში ეს სრულიად ჩვეულებრივი და ლოგიკური მოვლენაა...  ეკონომისტებიც ამბობენ, რომ ადამიანური კაპიტალი ყველაზე სტაბილური და ნაკლებად რისკიანი ინვესტიციაა, რომელიც   ინტელექტუალურ პროდუქტს გვაძლევს. ამ პროდუქტს კი ჩადებული ინვესტიციის დიდი მოგებით დაბრუნება შეუძლია. კაცობრიობისათვის ადამიანის შემოქმედება და კრეატიული იდეები ამოუწურავი მარაგია და ის მენეჯმენტში წარმატებით გამოიყენება. მოკლედ რომ ვთქვათ, წარმატების მიღწევის უმთავრესი ამოცანააადამიანი და მისი რესურსი  პროდუქტად ვაქციოთ. ისევ ბეგბედერს დავესეხები:ვინაიდან გლობალიზაციას ადამიანები არ აინტერესებს, იძულებული გახდით პროდუქტი გამხდარიყავით, რომ საზოგადოება ვენით დაინტერესებულიყო.
რაც შეეხება მენეჯმენტს, მისი კლასიკური განმარტება ფრანგ მეწარმესა და თეორეტიკოსს, ჰენრი ფაიოლს, ეკუთვნის.ამ განმარტების თანახმად, მენეჯმენტი არის „პროგნოზირება და დაგეგმვა  იმისთვის, რომ მოვახდინოთ ორგანიზება, მართვა, კოორდინირება და კონტროლი“.
ბუნებრივია, არსებობს მენეჯმენტის სხვა განმარტებებიც და  ყველა მათგანის თანახმად, ეს არის მართვის პროცესი ორგანიზაციაში.  ეს  პროცესი არ გულისხმობს ადამიანების მართვას პირდაპირი გაგებით, არამედ ადამინური რესურსების მართვას, მუშაობის პროცესის ორგანიზებას, გადაწყვეტილებების მიღებას, სამუშაოს სწორ განაწილებას და, რაც მთავარია, განხორციელებული სამუშაოების შედეგად შემოსავლების ზრდას.
ფაიოლისა და მისი თანამედროვე მეწარმეების გამონათქვამები და მენეჯმენტური ხედვები დაახლოებით 100 წლის წინ ჩამოყალიბდა.  2008 წლის კონფერენციაზე, 35 პრაქტიკოსი და თეორეტიკოსი შეიკრიბა იმისათვის, რომ ემსჯელათ და შეემუშავებინათ ახალი მენეჯერული ხედვები და ტენდენციები.ტრანსფორმირდა ადრეული მიდგომები, შემუშავდა უფრო თანამედროვე სტრუქტურები.  დღეს ორგანიზაციები სხვა პირობებში მუშაობენ, ამიტომაც საჭიროა მუდმივი სიახლეები, ცვლილებები და, შესაბამისად, ამ ცვლილებების მიმართ შეგუების გამომუშავება. საბოლოოდ, ჩამოაყალიბეს 25 ძირითადი ტრანსფორმაციული ამოცანა, რომელსაც უნდა დაეფუძნოს მენეჯმენტის თანამედროვე განვითარება.თუ ადრე მენეჯმენტი ცდილობდა ადამიანის „დამორჩილების მექანიზმების“ შექმნის მცდელობას, თავისუფალი, დამოუკიდებელი, შემოქმედი პიროვნებების საკუთრებად ქცევას, დღეს ყველაფერი პირიქითაა, ორგანიზაციები დემოკრატიულები, ლოიალურები გახდნენ იქ მომუშავე პიროვნებების მიმართ. მაქსიმალურად დაფასებულია ადამიანური რესურსები და შესაძლებლობები.
            საქართველოში მენეჯმენტის განვითარებაზე დიდი გავლენა იქონია 2008 წლის რუსეთ-საქართვლოს ომმა. განსაკუთრებით  დაზარალდა მცირე და საშუალო ბიზნესი, ვინაიდან შეიქმნა სწრაფად ცვალებადი, არასტაბილური ბიზნესგარემო. მცირე, საშუალო და მსხვილ ბიზნესს შორის არსებული მკვეთრი დისპროპორციის მიზეზია აგრეთვე მენეჯმენტში დაშვებული შეცდომები. ხშირად
ტერმინი მენეჯმენტი საერთოდ უგულებელყოფილია. არ იქნება „თამამი ნათქვამი“, რომ დღეს საქართველოში საშუალო ბიზნესი არ არსებობს, ეს კი თავისთავად კონკურენტუნარიანი გარემოს არსებობას გამორიცხავს. ხოლო რაც უფრო მეტად კონკურენტულ გარემოში უწევს ორგანიზაციას ყოფნა, მით უფრო მეტად მოტივირებულია ხელმძღვანელობა გუნდის განვითარებაზ, ჩვენთან კი ასე არ არის. კონკურენციის ნაკლებობის პირობებში კი არსებული საწარმოები ვერ უზრუნველყოფენ ინოვაციური ტექნოლოგიების სრულყოფასა და კონკურენციული უპირატესობის შექმნას. ზემოთქმული ნიშნავს, რომ საქართველოში წარმოება მინიმალური დანახარჯებით ხორციელდება. ასევე პრობლემას წარმოადგენს ვაკანტური ადგილების შევსება ნათესავებითა და მეგობრებით, რაც პირდაპირ გულისხმობს ცუდ მენეჯმენტს, კიდევ ერთი მთავარი პრობლემაა კადრების არაპროფესიოალიზმი. ზოგიერთ კომპანიაში ხელმძღვანელების დამოკიდებულება თანამშრომლებისადმი არაობიექტურია, დასახვეწია დროის და მომხმარებელთან ურთიერთობის მენეჯმენტიც.
ქართულ ბიზნესში არ მიჰყვებიან თანამდროვე ტენდენციებს ანუ არ ხდება მარკეტინგული, მენეჯმენტული ხედვების  რეალობაში გადატანა და ხორცშესხმა. თუმცა მარტო იდეები არაა  საკმარისი წარმატებისთვის. ბიზნესისათვის საჭიროა ფული. კანონზომიერებაა -  მარკეტინგზე, მენეჯმენტზე დახარჯული ფული, გაზრდილი გაყიდვების წყალობით, ბრუნდება გაცილებით დიდი მოგებით... ამით ბრენდები ბაზარზე პოზიციებს იმაგრებენ და უფრო ცნობადები ხდებიან. ეს მარტივი და ბუნებრივი კანონზომიერება დიდი ხნის წინ  „დაიჭირეს“ ამერიკელებმა და ევროპელებმა. ჩვენთან კი ბიზნესის დიდ ნაწილს, როგორც ამბობენ ხოლმე, ისეთი კატეგორია მართავს, ვინც ვერ რისკავს იმდენი თანხის ჩადებას (ხშირად იმის მიუხედავადაც, რომ დიდი ფული აქვთ) მენეჯერულ და მარკეტინგულ აქტივობებში, რამდენიც საჭიროა.
           გთავაზობთ  მარტივ ბიზნეს ფორმულას, რომელიც ვფიქრობ რომ არის რეალური, პერსპექტიული და პრაქტიკული: ადამიანური რესურსები + შრომა + ფული + რისკი = წარმატება!